Πέμπτη 2 Δεκεμβρίου 2010

Προβολές ταινιών στο Ε.Κ.Θ.

Οι προβολές ταινιών

θα συνεχιστούν απο τις 10 Ιανουαρίου 2011

και κάθε Δευτέρα

Στα πλαίσια των προφεστιβαλικών εκδηλώσεων του 12ου Διεθνούς Πανοράματος Ανεξάρτητων Δημιουργών, απο την Δευτέρα 11/10/2010 και κάθε Δευτέρα προβλήθηκαν ταινίες της ελληνικής και διεθνούς παραγωγής με θέμα τις εργασιακές σχέσεις.

Μετά απο την προβολή της ταινίας ακολουθούσε θεατρική παράσταση επιθεωρησιακού χαρακτήρα “Το βαπόρι των τρελών”

Εργατοϋπαλληλικό Κέντρο Θεσσαλονίκης, Αριστοτέλους 32 & Ολύμπου γωνία

Αίθουσα Αβραάμ Μπεναρόγια

τηλ. 2310-287348, 2310-252911

Ώρες προβολών: 19:30

Οι ταινίες που προβλήθηκαν, ανά ημερoμηνία, είναι οι κάτωθι:

11-10-2010 Το τσεκούρι Κώστας Γαβράς

18-10-2010 Ελεύθερος ωραρίου Λοράν Καντέτ

25-10-2010 Η τελετή Κλοντ Σαμπρόλ

1-11-2010 Το αλάτι τη γης Χέμπερτ Μπίμπερμαν

8-11-2010 Μετρόπολις Φριτς Λανγκ

15-11-2010 Οι τεμπέληδες της εύφορης κοιλάδας Νίκος Παναγιωτόπουλος

22-11-2010 Εδώ Πολυτεχνείο Δημήτρης Μακρής

29-11-2010 Η κατάληψη Άβι Λιούις

Μετά την προβολή θα ακολουθεί συζήτηση με το κοινό με ανθρώπους που δραστηριοποιούνται στην πολιτική και στον κινηματογράφο.

.

ΟΙ ΤΑΙΝΙΕΣ ΑΝΑΛΥΤΙΚΑ

ΤΗΣ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΙΚΗΣ ΛΕΣΧΗΣ ΤΟΥ ΕΚΘ

ΟΚΤΩΒΡΙΟΣ-ΝΟΕΜΒΡΙΟΣ 2010

Οι ταινίες που προβλήθηκαν τον Οκτώβριο και το Νοέμβριο 2010 στην Κινηματογραφική Λέσχη του Εργατικού Κέντρου Θεσσαλονίκης είναι Ελλήνων και ξένων σκηνοθετών που έχουν ξεχωρίσει στην ιστορία του παγκόσμιου κινηματογράφου.
.

«Το τσεκούρι» (2005), του Κώστα Γαβρά. Εδώ ο σκηνοθέτης του «Ζ» θυμάται ξανά το βαθιά πολιτικό κινηματογράφο. Ο Γαβράς ήταν και είναι οπαδός της άποψης του ότι μπορούμε να επικοινωνήσουμε με το θεατή χρησιμοποιώντας τις αφηγηματικές φόρμες του «εμπορικού» κινηματογράφου, με περιεχόμενο καθαρά πολιτικό. Εδώ ο ήρωας του απολύεται και παραμένει μακροχρόνια άνεργος. Όλες οι προσπάθειες του καταλήγουν σε αποτυχία. Η μοναδική λύση που βλέπει είναι να αποκλείσει όλους τους αντιπάλους του φτάνοντας ακόμα και στο φόνο. Ο Γαβράς ξεκινά από τον ηθικό και λογικό λόγο για να υπερβεί τα όρια της τρέλας και να φτάσει στο παράλογο, δείχνοντας έτσι το μέγεθος του προβλήματος.

.

«Ελεύθερος ωραρίου» («Time out»), 2001, του Laurent Cantet. Είναι η τέταρτη ταινία του Γάλλου σκηνοθέτη, στην οποία έχουμε την τρομαχτική πορεία ενός απολυμένου από την εργασία του, την εφευρετικότητά του στο να πλάσει μια φανταστική εργασία για την οικογένειά του και τη ρήξη των σχέσεων με τον οικογενειακό του κύκλο που τον οδηγεί στο περιθώριο της κοινωνίας.

.

«Η τελετή» («La ceremonie»), 1995, του Claude Chabrol. Ο Γάλλος σκηνοθέτης που είχε ενεργά συμμετάσχει στη διαμόρφωση του Νέου Κύματος, θυμάται ξανά τις μαρξιστικές καταβολές του. Κάνει μια πολύ καλή μαρξιστική ανάλυση όσον αφορά στην ταξικότητα της κοινωνίας, την οποία εντάσσει σε μια αστυνομική ταινία, όπου επιμελώς κρύβονται αυτές οι κοινωνιολογικές θεωρήσεις, αφήνοντας κάποιες νύξεις στο θεατή για να ανακαλύψει το κινηματογραφικό του δημιούργημα. Μια αριστουργηματική αφήγηση που «πατάει» σε μια καλή πολιτική ανάλυση.
.

«Το αλάτι της γης» («Salt of the earth»), 1954, του Hebert Biberman. Είναι μόλις η τέταρτη από τις πέντε ταινίες του πολύ σπουδαίου Αμερικάνου σκηνοθέτη. Οι απολυμένοι εργάτες βρίσκουν έναν πρωτότυπο τρόπο να διαμαρτυρηθούν. Τους υποστηρίζουν οι οικογένειές τους, με αυτό τον τρόπο η διαμαρτυρία τους μπορεί να είναι η αφορμή για κάποιες αλλαγές στις κοινωνικές διεκδικήσεις. Η ηρεμία της αφήγησης του Biberman κρύβει μια τεράστια δυναμική που εκδηλώνεται προοδευτικά. Η καυτή λάβα της δυναμικής αφήγησής του θα εκτινάξει την αντίδραση, θα αναγκάσει το θεατή να αντιδράσει και να διαμορφώσει τη δική του άποψη. Η ταινία είναι ένας σταθμός του πολιτικού κινηματογράφου, αγέραστη μέχρι σήμερα.
.

«Μητρόπολη» («Metopolis»), 1927, του Fritz Lang. Σε αυτή την ταινία ο μεγάλος Γερμανός δημιουργός του κινήματος του εξπρεσιονισμού δείχνει τη διαφορά μεταξύ της αστικής τάξης και του προλεταριάτου, το ρόλο γέφυρας που παίζει η μικροαστική τάξη και τον αποπροσανατολισμό μέρους του προλεταριάτου, τελειώνοντας με μια αισιόδοξη νότα, η οποία αγγίζει τον ιδεαλισμό. Η φόρμα γίνεται και περιεχόμενο σε μια ταινία που απουσιάζει ο σύγχρονος ήχος, είναι βωβή, εκφράζεται πιο καλά από άλλες ομιλούσες και μας βάζει μέσα σε αυτό το κλίμα, την αλλοτρίωση του ανθρώπου κα τον απάνθρωπο χαρακτήρα του καπιταλισμού.
.

«Οι τεμπέληδες της εύφορης κοιλάδας» (1978), του Νίκου Παναγιωτόπουλου. Σε αυτή την ταινία έχουμε επίσης το ίδιο σκεπτικό. Σε μια οικογένεια εμφανίζονται οι τάξεις της ελληνικής κοινωνίας και διερευνάται κατά πόσο μπορεί να επιτευχθεί η αλλαγή στη διακυβέρνηση της κοινωνίας. Αυτή η οικογένεια είναι η ίδια η ελληνική κοινωνία σε σμίκρυνση, ο ρόλος και οι συμμαχίες μεταξύ των τάξεων αναπαρίστανται με τον πιο γλαφυρό και όμορφο τρόπο. Ο αφηγηματικός κόσμος του Παναγιωτόπουλου μας φέρνει στο νου τόσο την ελληνική κοινωνία, βάζει όμως και τον εαυτό μας μέσα σε αυτή, ωθώντας μας να πάρουμε θέση σε αυτή την ιδεολογική αντιπαράθεση.
.

«Εδώ Πολυτεχνείο» (1974), του Δημήτρη Μακρή. Η ταινία που είναι επετειακή της εξέγερσης του Πολυτεχνείου, μας παρουσιάζει τους πολιτικούς αγώνες της νεολαίας και της εργατικής τάξης, των οποίων κορύφωση ήταν η κατάληψη του Πολυτεχνείου, η αντίσταση του ελληνικού λαού και η βάρβαρη εισβολή των δυνάμεων της χούντας.
.

«Η κατάληψη» («The take»), 2004, του Avi Lewis. Φτάνουμε πλέον στην παρούσα οικονομική κατάσταση. Τι θα γίνει αν κλείσει ένα μεγάλο μαγαζί ή ένα εργοστάσιο; Το παράδειγμα έρχεται από την Αργεντινή. Οι ίδιοι οι εργάτες αναλαμβάνουν τις ευθύνες τους. Παίρνουν τα ηνία της επιχείρησης στα χέρια τους και με απόλυτη υπευθυνότητα προσπαθούν να την ανορθώσουν. Τα καταφέρνουν! Δίνουν μια απάντηση στην άποψη που λέει ότι το παιχνίδι της αυτοδιαχείρισης είναι χαμένο, λειτουργώντας λίγο μοιρολατρικά, λίγο απαισιόδοξα και αντιδραστικά. Αυτό το ντοκιμαντέρ μας δείχνει ένα παράδειγμα από ένα δίκτυο που λειτούργησε στην Αργεντινή όταν έγινε το μεγάλο κραχ και τεράστια κεφάλαια χάθηκαν από τη μια μέρα στην άλλη, στην κυριολεξία. Μια πρόταση, ίσως, για την οικονομική κατάσταση στην οποία έχει ενταχθεί πλέον και η χώρα μας.
.

Η ΚΡΙΣΗ

μια κινηματογραφική ματιά

Το θέμα των ημερών είναι η κρίση. Μιλάμε, φυσικά για την οικονομική κρίση που έχει πληγώσει εδώ και καιρό και τη χώρα μας. Μια κινηματογραφική λέσχη που θέλει να είναι μέσα στην επικαιρότητα δεν μπορεί παρά να ασχοληθεί με αυτό το θέμα.
.

Πολύ περισσότερο όταν πιστεύουμε ότι η τέχνη είναι ένας από τους πολλούς τρόπους να μιλήσουμε, να σκεφτούμε και να συζητήσουμε και πολιτικά, τότε είναι αυτονόητο ότι αυτό το μείζον πολιτικό θέμα θα απασχολούσε τα μέλη της που οργανώνουν τις κινηματογραφικές προβολές.
.

Αν σκεφτούμε, τελικά, ότι αυτή η κινηματογραφική λέσχη είναι του Εργατικού Κέντρου Θεσσαλονίκης, τότε αυτή η θεματική είναι αυτονόητο ότι θα κυριαρχούσε στον προγραμματισμό της. Σκοπός είναι η προβολή των ταινιών και μετά από αυτή η θεματική συζήτηση με ανθρώπους που δε θα είναι κατ’ ανάγκη σκηνοθέτες ή κριτικοί κινηματογράφου.
.

Η Κινηματογραφική Λέσχη του Εργατικού Κέντρου Θεσσαλονίκης, η μοναδική σε εργατικό κέντρο τουλάχιστον στην Ελλάδα, πιστεύει ότι ο κινηματογράφος είναι μια αφορμή για να συζητήσουμε για τα επίκαιρα ή μη προβλήματα, με τρόπο νηφάλιο και παραγωγικό, όσον αφορά στην παραγωγή ιδεών, σε επίπεδο κοινωνίας. Ξεκινά το φθινόπωρο του 2010 τις δραστηριότητές της με αυτό το επίκαιρο θέμα που έχει απασχολήσει πολλούς ανθρώπους της πολιτικής και θα ενεργοποιήσει πολλές συζητήσεις, για πολύ καιρό ακόμα.
.

Τα ερωτήματα είναι πολλά. Θα σπαταλούσαμε πολύ χρόνο μόνο να τα αναφέρουμε. Κάθε μέρα γεννιούνται και νεότερα. Οι εξελίξεις μας αναγκάζουν να τοποθετηθούμε ή, τουλάχιστον, να αναρωτηθούμε πάνω σε αυτό το αντικείμενο της συζήτησης. Το θέμα, λοιπόν, έχει πολλές προεκτάσεις και αρκετές διαφορετικές πλευρές. Θα ήταν άσκοπο να επικεντρωθούμε σε μια ρεαλιστική απεικόνιση της κρίσης. Πιο παραγωγικό θα ήταν να υπαινιχθούμε για αυτό που είναι η κρίση και να πυροδοτήσουμε έτσι ένα διάλογο που θα μας δείξει έναν ορίζοντα ιδεών και αντιλήψεων.
.

Η τέχνη του κινηματογράφου ξέρει πολύ καλά να υπονοεί, όχι επειδή οι δημιουργοί δεν έχουν μια σαφή προσωπική άποψη, αλλά γιατί η σημαντικότερη λειτουργία της τέχνης είναι να κεντρίζει τη φαντασία του θεατή, να τον προτρέπει να διαβάζει το φιλμικό κείμενο, να ανοίγει νέους ορίζοντες και να τον προσκαλεί σε μια συζήτηση χωρίς προαπαιτούμενα. Οι ταινίες που επιλέχτηκαν από την Κινηματογραφική Λέσχη του Εργατικού Κέντρου Θεσσαλονίκης μιλούν για αυτό που είναι η κρίση σφαιρικά: σαν υποδομή, σα δομή και σαν περιεχόμενο.
.

Τον Οκτώβριο και το Νοέμβριο του 2010 θα προβληθούν στην αίθουσα του Εργατικού Κέντρου Θεσσαλονίκης ταινίες που μπαίνουν μέσα βαθιά στις εργασιακές σχέσεις και στην ταξική δόμηση της κοινωνίας, χωρίς να εκφέρουν ξύλινο και άκαμπτο λόγο. «Το τσεκούρι», του Κώστα Γαβρά, «Ελεύθερος ωραρίου», του Λοράν Καντέτ, «Η τελετή», του Κλοντ Σαμπρόλ, «Το αλάτι της γης», του Χέμπερτ Μπίμπερμαν, «Μετρόπολις», του Φριτς Λανγκ, «Οι τεμπέληδες της εύφορης κοιλάδας»,του Νίκου Παναγιωτόπουλου, «Εδώ Πολυτεχνείο», του Δημήτρη Μακρή, και «Η κατάληψη», του Άβι Λιούις, θα είναι η αφορμή για μια εποικοδομητική συζήτηση με ανθρώπους που ασχολούνται με αυτό το θέμα και με το κοινό που θα έχει την ευκαιρία να αναπτύξει τις ιδέες του, να ακούσει διαφορετικές γνώμες για να αποκρυσταλλώσει, τελικά, μια άποψη.
.

Όλες οι προβολές θα γίνονται, σε συνεργασία με το Κέντρο Πολιτιστικών Μελετών στην αίθουσα του Εργατικού Κέντρου Θεσσαλονίκης, Αριστοτέλους 32 και Ολύμπου, στην αίθουσα προβολών Αβράαμ Μπεναρόγια, τηλ. 2310-287348, 252911, κάθε Δευτέρα, από τις 11 Οκτωβρίου μέχρι 29 Νοεμβρίου 2010, στις 7.30 μ.μ.