Τετάρτη 7 Δεκεμβρίου 2011

ΤΑ ΑΦΙΕΡΩΜΑΤΑ ΤΟΥ 13ου ΠΑΝΟΡΑΜΑΤΟΣ

15, 16, 17, 18 Δεκεμβρίου 2011

ΕΡΓΑΤΟΫΠΑΛΛΗΛΙΚΟ ΚΕΝΤΡΟ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ

ΤΟΜΕΑΣ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ-ΛΕΣΧΗ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΥ

ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΟΥΣ 32 ΚΑΙ ΟΛΥΜΠΟΥ ΓΩΝΙΑ, ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ

Είσοδος ελεύθερη για το κοινό

ΤΑ ΑΦΙΕΡΩΜΑΤΑ

ΤΟΥ ΠΑΝΟΡΑΜΑΤΟΣ

Τα Αφιερώματα του 13ου Πανοράματος Ανεξάρτητων Δημιουργών Κινηματογράφου συμβάλλουν στο άνοιγμα της κινηματογραφικής αφήγησης και στις άλλες τέχνες. Θεωρούμε ότι η παράσταση στο θέαμα είναι μια ενιαία αφήγηση που αγκαλίζει όλες τις τέχνες, μία από αυτές είναι και ο κινηματογράφος. Με αυτή την έννοια, η κινηματογραφική αφήγηση μπορεί να μπει στη θεματική και των άλλων τεχνών, όπως είναι, για παράδειγμα, το θέατρο, η ιστορία, η αρχαιοελληνική παράδοση, η λογοτεχνία και άλλες.

 

Έτσι, αποφασίσαμε τα αφιερώματα να μην έχουν μια μόνο κατεύθυνση, τον κινηματογράφο, αλλά διάφορες για να αποδώσουμε τη σφαιρικότητα της τέχνης. Ξεκινάμε με το αφιέρωμα στην Beatrice Bakhti. Πρόκειται για την Ελβετίδα σκηνοθέτρια που έκανε μια διαχρονική μελέτη της εφηβείας στην Ελβετία. Η κάμερά της αποτύπωσε στιγμές από συγκεκριμένα πρόσωπα, σε διαφορετικές ηλικίες. Φαίνονται έτσι τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν, αφού όλοι δεν ανήκουν στο ίδιο κοινωνικό επίπεδο. Με αυτό τον τρόπο μπορούμε να έχουμε μια εικόνα της δυτικής κοινωνίας, όσο πιο ανάγλυφη γίνεται, με τις όμορφες και τις άσχημες στιγμές, τους προβληματισμούς, τις επιρροές και τα προβλήματα προσανατολισμού των μικρών πρωταγωνιστών. Οι ταινίες, με γενικό τίτλο «Romans d’ados» θα μας μιλήσουν για τη νέα γενιά, άρα για το μέλλον της δυτικής κοινωνίας, χωρίς να ωραιοποιείται κάτι, ενώ απουσιάζουν οι περιττές τραγικές στιγμές. Τελικά, αυτές οι ταινίες θα προβληματίσουν τον Έλληνα θεατή ως προς το θεμελιώδες θέμα: Ποια κοινωνία θέλουμε να οικοδομήσουμε και ποιος είναι ο προσανατολισμός μας σαν έθνος;

 

Το δεύτερο αφιέρωμα έχει να κάνει με την Αρχαία Ελλάδα. Έχουμε δύο ταινίες του Γιώργου Φωτεινού οι οποίες δεν βλέπουν την αρχαία ελληνική ιστορία σαν ένα μουσειακό είδος, αλλά σαν μια πηγή από όπου μπορούμε να αντλήσουμε στοιχεία που θα μας επηρεάσουν για να δομήσουμε τη δική μας προσωπικότητα. Έτσι η ταινία «Ελθέ Μάκαρ Παιάν» (15/12, ώρα 10 μμ) θα μας μιλήσει για αρχαιοελληνικές τελετές, στις οποίες θα βρούμε στοιχεία για τις δικές μας τελετές ή, ακόμα, και για τις καθημερινές μας τελετουργίες. Ο αρχαίος ελληνικός πολιτισμός ουσιαστικά είναι ζωντανός σαν πηγή αναφοράς. Θα ήταν λάθος να το δούμε σαν ένα πεθαμένο κομμάτι ή παθητικά, σαν ένα έκθεμα. Από αυτόν θα μπορούσαμε να επηρεαστούμε για έναν τρόπο ζωής που θα αρνιόταν την αποστασιοποίηση της αυστηρά καταναλωτικής οργάνωσης της ζωής μας. Μερικές φορές όμως ενοχλεί η ανάδειξη στοιχείων του και πασχίζει το σύγχρονο κράτος να καταχώσει τα αρχαία μνημεία, όπως αναδεικνύει η ταινία «Λέαγρος ανέθεκε Δώδεκα Θεοίσιν» (17/12, ώρα 4 μμ) η οποία αναφέρεται στους αγώνες που έγιναν το 2011 για τη διάσωση του Βωμού των Δώδεκα Θεών, ένας αγώνας που αντιμετώπισε την κρατική καταστολή. Μετά από την προβολή της ταινίας θα ακολουθήσει σύντομη βιωματική αναφορά και συζήτηση με το κοινό, από αγωνιστές που συμμετείχαν στον αγώνα διάσωσης του βωμού.

 

Δε θα μπορούσε να λείψει μια αναφορά στους αγώνες διεκδίκησης του λαού. Ένα θέμα πολύ επίκαιρο, σε μια Ελλάδα που βράζει από την αγανάκτηση και από τη δυσφορία γα τα οικονομικά μέτρα συμπίεσης της επιβίωσής μας. Θα ξεκινήσουμε το αφιέρωμα στους λαϊκούς αγώνες με την ταινία «Αγανακτισμένοι Λευκού Πύργου» του Ανδρέα Τσατσάια, που αναφέρεται στις σύγχρονες λαϊκές κινητοποιήσεις, στη Θεσσαλονίκη, οι οποίες είναι ένα κομμάτι αυτών που έχουν γίνει σε όλη την Ελλάδα. Η δεύτερη ταινία, «Μάθε εργάτη πως», των Κώστα Σταματόπουλου και Σήφη Στάμου, είναι μια εικαστική και φιλοσοφική θεώρηση της ταξικής τοποθέτησης των εργατών, μια ταινία βουτηγμένη στη μαρξιστική θεωρία, από την οποία προσπαθεί να αντλήσει στοιχεία ανάλυσης για τη σύγχρονή μας ιμπεριαλιστική κοινωνία.

 

Τέλος το Πανόραμα Ανεξάρτητων Δημιουργών Κινηματογράφου αποφάσισε να προβάλει την κομμένη ταινία από τη λογοκρισία της τηλεόρασης, τη δεκαετία του 1980, «Πέφτουν οι σφαίρες σαν το χαλάζι και ο τραυματισμένος καλλιτέχνης αναστενάζει…», του Νίκου Αλευρά. Αυτή η ταινία ελάχιστα έχει προβληθεί και δεν έχει απασχολήσει καθόλου τους κριτικούς του κινηματογράφου. Το χιούμορ του Νίκου Αλευρά, όπως φαίνεται και στις επόμενες ταινίες του, είναι ανατρεπτικό. Προκαλεί για να μας δείξει το παράλογο, αλλά και τη γλυκύτητα του έρωτα, την ομορφιά της ζωής, να μας παρακινήσει να αντιδράσουμε για να μπορέσουμε να ζήσουμε τη ζωή μας και όχι να τη διαχειριστούμε. Μετά από την προβολή της ταινίας θα γίνει και η παρουσίαση του βιβλίου που έγραψε ο ίδιος ο σκηνοθέτης για αυτή την ταινία.